Majestueuze schaduwen zweven langzaam over de tuin. Hier niet aan gewend kijk ik elke keer weer op, en ben telkens weer verrast door de schoonheid van de langzaam zwevende vogels. Bij mijn moeder op bezoek, die naast een ooievaarsdorp woont, kun je echter omhoog blijven kijken (en de vijver blijven vullen met kikkers).
Weer thuis bladerde ik nog eens door een van mijn favoriete boeken. We hebben er al eerder over geschreven, maar dit boek is zo leuk, dat verdient nog wel een keer aandacht.
De vos en de ooievaar
De vos vroeg aan de ooievaar:
‘Dineer jij straks bij mij?
Dan maak ik een
driegangenmaal
met witte wijn erbij.
We eten uit dezelfde schaal
en van hetzelfde bord,
zodat het een
bezegeling
van onze vriendschap wordt.’
De vos maakte tomatensoep
en dacht gemeen: Ik kiep
die soep in een
lasagneschaal,
heel plat en heel ondiep.
Hij stak als voorbeeld voor zijn gast
zijn snufferd in de schaal.
Voor hem was dat
gemakkelijk.
Hij slurpte asociaal.
De ooievaar liep naar de schaal
en boog zijn lange nek,
maar kreeg door zijn spitsmondigheid
geen druppel in zijn bek.
De gastheer lachte zich een bult
en at de soep met smaak.
Wat was hij toch
ideeënrijk!
Zijn gast dacht slechts aan wraak.
Hij zei de dag erna: ‘Zeg, Vos,
vandaag ben jij mijn gast.
Hier is een kan
vanillevla,
begin jij maar alvast.’
Vos boog zich naar de smalle kan
en stootte hard zijn kin.
Het dier was diep
teleurgesteld:
zijn snuit kon er niet in!
De ooievaar vroeg: ‘Lukt het niet?
Dat is nou ook een strop.
Die vla is echt
verrukkelijk!’
Toen at hij alles op.
Wil je meer van dit soort mooie fabels op rijm lezen? Dan zal je het boek toch echt moeten aanschaffen (of lenen bij de bieb). En als je dat dan doet, doe het bij je lokale boekhandel, of bij de lokale boekhandel in Zeist! Die V&D die er zo leeg bijstaat hoeft immers geen gezelschap te krijgen van de boekwinkel er tegenover.